Οι τελειόφοιτοι

Ένα τσούρμο τελειόφοιτων στριμώχτηκαν αμέσως, γύρω από τα αναρτημένα αποτελέσματα, με αγωνία! Αδέλφια, γονείς, φίλοι, έδιναν φιλιά, ευχές, συγχαρητήρια, αλλά κι ένα λόγο παρηγοριάς, για όσους δεν πέρασαν:
«Έλα ρε, έλα, συγχαρητήρια, και εις ανώτερα! Σχολή ναυτικών δοκίμων, την…. έκανες!» «Στην Πάτρα; Μαθηματικό; Όχι ρε γαμώ το, μακριά, έξοδα! Τι θα κάνω;» «Στην Κομοτηνή, Νομική Κομοτηνής! Ας είναι, μπράβο, πέτυχες το στόχο σου!» «Μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών και επικοινωνιών στη Σάμο! Πολύ καλή σχολή, αλλά… θέλει αεροπλάνα και βαπόρια για τη Σάμο, φτου σου, την τύχη μου!» «Φιλοσοφική σχολή Θεσσαλονίκης, πάλι καλά! Είναι Θεσσαλονίκη, όχι καμιά… κωλοπετινίτσα!»
«Εμπορίας-Διαφήμισης Αθήνας, μπράβο μάγκα μου, συγχαρητήρια! Σε βλέπω στο μέλλον, ένα… μεγαλέμπορα, ένα… λεφτά, με κοιλιά και πούρο!»
«Μηχανικός Περιβάλλοντος Κρήτης, πρώτος, είσαι και ο πρώτος!»
«Μην κλαις, ρε φιλενάδα, δεν πέρασες φέτος στην Ιατρική; Χέστηκες! Η Οπτική είναι καλύτερη σχολή, πιο σύντομη και πιο επικερδής! Θα ανοίξεις δικό σου κατάστημα οπτικών, ρε χαζή, με μια βιτρίνα ναααα μεγάλη, θα βγάζει… μάτι! Βρώμισε η Ελλάδα από τους γιατρούς! Γι αυτό, μη… σκας!».
Τους έβλεπα συγκινημένη από το παράθυρο του γραφείου μου. Παιδιά, που μόλις ανοίγουν τα φτερά τους για το μεγάλο, πρώτο πέταγμα στη… ζωή! Εδώ, σκορπίζουν οι μαθητικές παρέες, εδώ, τελειώνει η περίοδος της άμεσης προστασίας από την οικογένεια, εδώ, ο καθένας θα αρχίσει να μετρά τις αντοχές του, εντασσόμενος στη σκληρή ζωή των… ενηλίκων, με όλα τα βάρη που κουβαλάει στην ψυχή του. Παιδιά που φεύγουν για το μεγάλο ταξίδι της ζωής! Ας είναι όλα… καλοτάξιδα!

Απόσπασμα από το βιβλίο»η λυκειάρχης» της Γιώτα Τσαρμποπούλου

Η ενδοσχολική βία δεν είναι φαινόμενο σημερινό

Η ενδοσχολική βία, δεν είναι φαινόμενο σημερινό, αλλά υπάρχει από τη πρώτη ίδρυση σχολείων στον κόσμο. Είναι φαινόμενο λυπηρό και απασχολεί πολύ τους εκπαιδευτικούς όλης της γης. Αλλά, όσο η οικογένεια αναπαράγει βία, σωματική και λεκτική, στο σπίτι, όσο η ψυχή των παιδιών κουρελιάζεται και λεηλατείται από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, τόσο οι εκδηλώσεις βίας, σε όλα τα σχολεία, πλούσια και φτωχά, θα συνεχίζουν να εμφανίζονται αμείλικτα.

Η διδασκαλία απαιτεί…

Οι ρυθμοί εργασίας, της κάθε μέρας μέσα στο Λύκειο, ήταν σκληροί, οι καθημερινές οδηγίες αυστηρές, αλλά οι συνάδελφοι και οι μαθητές έδιναν τον καθημερινό τους αγώνα, ανταποκρινόμενοι στην ένταση των πρόχειρων διαγωνισμάτων, των τεστ, των προφορικών εξετάσεων, των παραδόσεων των μαθημάτων και των διορθώσεων. Στοίβες από γραπτά μαθητών, μέσα στις τσάντες των συναδέλφων! Άλλα για να διορθωθούν το απόγευμα στο σπίτι, κι άλλα στα κενά, μεταξύ των διδακτικών ωρών! Η δουλειά του δάσκαλου δεν είναι μόνο εκείνη που γίνεται και φαίνεται στο σχολείο. Είναι η διαρκής προετοιμασία και η διόρθωση, που απαιτεί χρόνο και συγκέντρωση! Είναι παγκόσμια αποδεκτό και στατιστικά επιβεβαιωμένο, ότι μία ώρα διδασκαλίας ισοδυναμεί με τρεις ώρες εργασίας σε άλλη δουλειά! Πρέπει να μπορείς να μιλάς, να σκέφτεσαι, να γράφεις, να παρακολουθείς τις απαντήσεις των μαθητών, να διορθώνεις άμεσα τα λάθη, να επιβάλλεσαι στην τάξη, να πείθεις για να σε παρακολουθούν, να μην αφαιρείσαι ποτέ, κι όλα αυτά ταυτόχρονα, γιατί αλλιώς, το… έχασες το παιχνίδι! Η διδασκαλία απαιτεί έξυπνα, ταλαντούχα, προικισμένα, αλλά και… διαβασμένα άτομα.

απόσπασμα από το βιβλίο «η λυκειάρχης» της Γιώτας Τσαρμποπούλου  εκδόσεις Μαλλιάρης