Αν και η εκδοτική πλέον πρακτική δεν ευνοεί τους συγγραφείς, ωστόσο όταν έχεις κάτι σημαντικό να πεις, θα βρεις τον τρόπο να το προωθήσεις προς τους πνευματικά ανήσυχους. Βέβαια, η αποδοχή δεν είναι δεδομένη κι αυτό πρέπει να απασχολεί τον συγγραφέα προκαταβολικά, έτσι ώστε να επιλέξει τουλάχιστον τα καλύτερα επικοινωνιακά μονοπάτια μέσα από όμορφο λόγο της λογικής, αλλά και της καρδιάς. Διότι το συναίσθημα δεν λογίζεται πλέον ως αρρώστια της ψυχής, είναι πανάκεια και ερέθισμα για να μεγαλώσει η καρδιά και του αναγνώστη. Την τέχνη της βιβλιοκριτικής, πάλι, την κατέχουν κατά τεκμήριο άνθρωποι πολυδιαβασμένοι και συνεκδοχικά αυστηροί στις κρίσεις τους, αφού τους έχουν ήδη απασχολήσει λογοτεχνικά μεγαθήρια. Εμείς οι κατιόντες και ανώνυμοι ευκαιριακοί αναγνώστες, αν τύχει και συγκινηθούμε δεόντως, παίρνουμε μονομερώς το θάρρος και συνομιλούμε νοερά με τον ευαίσθητο συγγραφέα. Καμιά φορά, πάλι, τον ψάχνουμε για να τα πούμε θερμά διά ζώσης. Ίσως αυτός ο αυθόρμητος άλικος λόγος να είναι κι ο πιο σημαντικός. Συνέχεια
απόψεις
Ενδοσχολική βία
Της Γιώτας Τσαρμποπούλου
(απόσπασμα από το βιβλίο της «Η Λυκειάρχης»
Μου κατέβασαν τα παντελόνια…
Άνοιξε η πόρτα του γραφείου μου με ορμή!
Πρώτος μπήκε ο καθηγητής σε κατάσταση υστερίας! Είδα τα χέρια του να τρέμουν και τον λυπήθηκα. Μα τι επάγγελμα είναι αυτό που κάνουμε…; Απαιτεί ακόμα και ρόλο… παιδονόμου!
-Πάρτε τον και ρωτήστε τον μόνη σας, κυρία Λυκειάρχη!
Γύρισα προς τον μαθητή:
-Τι να ρωτήσω παιδί μου, τι συνέβη;
Ο μαθητής ήταν ο Θανάσης, καθημερινός επισκέπτης του γραφείου, με κόκκινα μάτια, αγριεμένο πρόσωπο, έτοιμος να σκοτώσει… όποιον έβλεπε μπροστά του!
-Να, κυρία, ο Καραμπλιάς, μου… κατέβασε τα παντελόνια μπροστά σε όλο το σχολείο, τώρα, στο διάλειμμα! Τον είδε ο κύριος Νικολάου, τον φώναξε, αλλά… έφυγε, κι έτσι έφερε εμένα, να σας πω τι ακριβώς έγινε.
Κατέρρευσε ο Θανάσης, έβαλε τα κλάματα με λυγμούς! Είχε ένα φόβο στα μάτια!
-Γιατί πιστεύεις ότι το κάνει αυτό ο Καραμπλιάς, Θανάση, τον ρώτησα ήρεμα.
-Λεφτά, κυρία, μου παίρνει κάθε μέρα τα λεφτά! συνέχισε με αναφιλητά.
-Τι λεφτά έχεις εσύ αγόρι μου; ρώτησα.
-Το χαρτζιλίκι μου, κυρία! Δεν έχω να φάω!
-Γι αυτό σου κατέβασε το παντελόνι;
-Ναι, με εκβιάζει κυρία, κι αν έρθω να σας το πω, μετά το σχόλασμα θα με χτυπήσει, έξω από το σχολείο!
-Τι είπες; Θα σε χτυπήσει; ούρλιαξα.
-Ναι, είναι κάποια παιδιά που μας χτυπάνε, αν σας μιλήσουμε! Κάθε μέρα μας παίρνουν το χαρτζιλίκι στο διάλειμμα κι αν αρνηθούμε, μας κατεβάζουν τα παντελόνια, είπε σιγανά, απελπισμένος.
Πετάχτηκα επάνω αγριεμένη!
Πήγα αμέσως στο μικρόφωνο:«Προσοχή, προσοχή, όλοι οι μαθητές του σχολείου να συγκεντρωθούν στο χώρο του προαυλίου, όπως ακριβώς, στην πρωινή συγκέντρωση. Προσοχή, επαναλαμβάνω…»
Όλοι δυσανασχέτησαν γιατί ήταν ώρα διαλείμματος, αλλά υπάκουσαν!
-Παρακαλώ συνάδελφοι να βγείτε όλοι, μα όλοι, έξω στη συγκέντρωση των μαθητών, έχουμε μια πολύ σοβαρή ανακοίνωση! είπα στο γραφείο των καθηγητών. Άρχισα να μιλώ ιδιαίτερα ταραγμένη.
Φώναζα πολύ δυνατά:
-Ο κ. Νικολάου, είδε με τα μάτια του το μαθητή …να εκβιάζεται ασύστολα από το συμμαθητή του, Καραμπλιά! Να έρθει τώρα, εδώ μπροστά ο Καραμπλιάς, που θεωρεί απλό το να κατεβάζει το παντελόνι του συμμαθητή του, με σκοπό να του αποσπάσει το καθημερινό χαρτζιλίκι του…! είπα δείχνοντας το Θανάση, που είχε όψη φοβισμένου θηρίου,
Η ενδοσχολική βία, δεν είναι φαινόμενο σημερινό, αλλά υπάρχει από την πρώτη ίδρυση σχολείων στον κόσμο. Είναι φαινόμενο λυπηρό και απασχολεί πολύ τους εκπαιδευτικούς όλης της γης.Αλλά, όσο η οικογένεια αναπαράγει βία, σωματική και λεκτική στο σπίτι, όσο η ψυχή των παιδιών κουρελιάζεται και λεηλατείται από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, τόσο οι εκδηλώσεις βίας σε όλα τα σχολεία, πλούσια και φτωχά, θα συνεχίζουν να εμφανίζονται αμείλικτα!
Η ενδοσχολική βία δεν είναι φαινόμενο σημερινό
Η ενδοσχολική βία, δεν είναι φαινόμενο σημερινό, αλλά υπάρχει από τη πρώτη ίδρυση σχολείων στον κόσμο. Είναι φαινόμενο λυπηρό και απασχολεί πολύ τους εκπαιδευτικούς όλης της γης. Αλλά, όσο η οικογένεια αναπαράγει βία, σωματική και λεκτική, στο σπίτι, όσο η ψυχή των παιδιών κουρελιάζεται και λεηλατείται από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, τόσο οι εκδηλώσεις βίας, σε όλα τα σχολεία, πλούσια και φτωχά, θα συνεχίζουν να εμφανίζονται αμείλικτα.
Η διδασκαλία απαιτεί…
Οι ρυθμοί εργασίας, της κάθε μέρας μέσα στο Λύκειο, ήταν σκληροί, οι καθημερινές οδηγίες αυστηρές, αλλά οι συνάδελφοι και οι μαθητές έδιναν τον καθημερινό τους αγώνα, ανταποκρινόμενοι στην ένταση των πρόχειρων διαγωνισμάτων, των τεστ, των προφορικών εξετάσεων, των παραδόσεων των μαθημάτων και των διορθώσεων. Στοίβες από γραπτά μαθητών, μέσα στις τσάντες των συναδέλφων! Άλλα για να διορθωθούν το απόγευμα στο σπίτι, κι άλλα στα κενά, μεταξύ των διδακτικών ωρών! Η δουλειά του δάσκαλου δεν είναι μόνο εκείνη που γίνεται και φαίνεται στο σχολείο. Είναι η διαρκής προετοιμασία και η διόρθωση, που απαιτεί χρόνο και συγκέντρωση! Είναι παγκόσμια αποδεκτό και στατιστικά επιβεβαιωμένο, ότι μία ώρα διδασκαλίας ισοδυναμεί με τρεις ώρες εργασίας σε άλλη δουλειά! Πρέπει να μπορείς να μιλάς, να σκέφτεσαι, να γράφεις, να παρακολουθείς τις απαντήσεις των μαθητών, να διορθώνεις άμεσα τα λάθη, να επιβάλλεσαι στην τάξη, να πείθεις για να σε παρακολουθούν, να μην αφαιρείσαι ποτέ, κι όλα αυτά ταυτόχρονα, γιατί αλλιώς, το… έχασες το παιχνίδι! Η διδασκαλία απαιτεί έξυπνα, ταλαντούχα, προικισμένα, αλλά και… διαβασμένα άτομα.
απόσπασμα από το βιβλίο «η λυκειάρχης» της Γιώτας Τσαρμποπούλου εκδόσεις Μαλλιάρης
Γιώτα Τσαρμποπούλου 