τα βιβλία μου

Οκτώβριος 2016

Νέο-ιστορικό, ρεαλιστικό, κοινωνικό -πολιτικό μυθιστόρημα,  ιδιαίτερα επίκαιρο, μια δυνατή αναφορά στην προσφυγική κρίση, που χτυπά κυρίως τα παιδιά, τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.

Το φθινόπωρο του 2014, η Λητώ, φιλόλογος, τοποθετείται ως αναπληρώτρια καθηγήτρια σε Γυμνάσιο του νησιού της  Κω.

Εκεί, συναντά πρόσφυγες που καταφθάνουν με σαπιοκάραβα από τις τουρκικές ακτές. Αποφασίζει συνειδητά να βοηθήσει τους πρόσφυγες, ως εθελόντρια, στο «Ιπποκράτειο» νοσοκομείο της Κω.

Στο θάλαμο του νοσοκομείου συναντά τρεις  Σύριους πρόσφυγες, βαριά  τραυματισμένους, τον Ασλάν, παλιό γνώριμο, από τις κοινές τους μεταπτυχιακές σπουδές στη Σκωτία, μαζί με άλλους δυο Σύριους φίλους του, τον Τζαμάλ και τον Οσάμα, που συνοδεύουν  εννέα μικρά παιδιά, προσφυγόπουλα,  ορφανά πολέμου.

Η Λητώ εμπλέκεται στη ζωή των τριών ανδρών και των εννέα παιδιών.

Το προσφυγικό ζήτημα γίνεται δικό της θέμα, κομμάτι του ψυχισμού της, πράγμα που εκφράζεται έντονα στα τραγούδια που παίζει στην κιθάρα της, στους μαθητές της στο σχολείο της Κω, στη ζωή της, στον τρόπο που αναζητά τις θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, των εμπλεκόμενων κρατών.

Στηρίζει με ιδιαίτερη ευαισθησία τα ασυνόδευτα παιδιά-προσφυγόπουλα, που πέφτουν θύματα επικίνδυνων εγκληματιών και χάνονται κατά τη διάρκεια της πορείας τους προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, σε βρώμικα κυκλώματα εκμετάλλευσης, πορνείας, παιδεραστών, εμπορίου ανθρωπίνων οργάνων, ναρκωτικών, κ.ά.

Ο δυνατός έρωτάς της για τον Ασλάν και η αγάπη της για τα παιδιά την οδηγεί μαζί τους, στην κεντρική Ευρώπη και στην ενεργή συμμετοχή της στο προσφυγικό ζήτημα καθώς και στην τοποθέτησή της με πρακτικό τρόπο, σε ένα θέμα που αφορά όλη την Ευρώπη, την παγκόσμια κοινότητα, τον ΟΗΕ, καθώς χτυπάει βάναυσα, εδώ και χρόνια, τους λαούς της Μεσογείου και υποθάλπει κρυφά, άνομα, αλλά και φανερά συμφέροντα.

Είναι ένα βιβλίο που χτυπά τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τις θρησκευτικές προκαταλήψεις, στηρίζει τον άνθρωπο και τις πανανθρώπινες αξίες, που κουρελιάζονται από πολέμους, εμφυλίους, μίση, φανατισμούς και ζητά αλληλεγγύη και πιστή εφαρμογή των νόμων και κανόνων του ΟΗΕ, που έχουν να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αύγουστος 2016

Ένα δεκάχρονο κορίτσι Ποντιακής καταγωγής, έρχεται με την οικογένειά της από την Τασκένδη, το 1991,στη Θεσσαλονίκη, μετά την «περεστρόικα».

Προσπαθώντας να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες ζωής, στη φτώχεια που μοιραία αντιμετώπισε, στη νεοελληνική γλώσσα, στην ελληνική κοινωνία της ευημερίας και των απαιτήσεων, συναντά πολλές δυσκολίες και ρατσιστικές προκλήσεις.
Με τη δύναμη του νου και την εργατικότητά της, επιβάλλεται, επιβιώνει, κατορθώνει το ακατόρθωτο και εισάγεται στο τμήμα της Ιατρικής σχολής της Αλεξανδρούπολης.
Η προσωπική και οικογενειακή της ιστορία συνδέεται άμεσα με την ιστορία του Ποντιακού ελληνισμού, τις θυσίες και τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, που αναβιώνει καθημερινά, μέσα από τις δυνατές διηγήσεις του παππού της και της γιαγιάς της, τα βράδια μέσα στο σπίτι, αντιπροσωπεύοντας τις εθνικές περιπέτειες, το διωγμό, τον κατατρεγμό και την προσφυγιά των Ελλήνων, πρώτα εξ αιτίας των Τούρκων και αργότερα εξ αιτίας του Στάλιν. Ακολουθεί ο διωγμός από τους ντόπιους κατοίκους, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ο νόστος, η επιστροφή στην μάνα πατρίδα. Ο δυνατός έρωτας στη ζωή της, αλλά και οι αντιρατσιστικές κινήσεις της, της δίνουν δυναμικά το προβάδισμα στη ζωή που την περιμένει.
Η Ελένη είναι η νεαρή Ελληνοπόντια γιατρός, που αποδεικνύει τη δύναμη, την ευστροφία, αλλά και την προσαρμοστικότητα της Ποντιακής ελληνικής ψυχής, όταν η οικονομική κρίση στη χώρα μας εξουθενώνει τους νέους Έλληνες επιστήμονες και τους στέλνει μετανάστες σε ξένη γη, με άγνωστες συνθήκες και απρόβλεπτο μέλλον. Η προσωπική ιστορία της Ελένης προκαλεί συγκίνηση, αλλά και αισιοδοξία σε όλους τους Έλληνες.

Σεπτέμβριος 2014

Ένα αγόρι γεννιέται και μεγαλώνει στη Σκιάθο. Ζει τη βία του πολέμου και το κάψιμο των σπιτιών της Σκιάθου. Ζει την αντίδραση των κατοίκων του νησιού και την αντίσταση.
Ζει τη φτώχεια, το φόβο και τον κοινωνικό αποκλεισμό του εμφυλίου πολέμου.
Σπουδάζει στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και ξενιτεύεται στο Παρίσι,
εκεί, όπου η αναζήτηση ενός μεγάλου έρωτα, αλλά ταυτόχρονα και των οικονομικών και κοινωνικών λύσεων τον οδηγούν μακριά από τη χώρα.
Η ξένη γη τον δέχεται, αναγνωρίζει την αξία του και τον καταξιώνει.
Η ζωή, ο έρωτας, οι άνθρωποι, τα συναισθήματα και η αγάπη του προς το ελληνικό πνεύμα, τον οδηγούν σε ώριμη ηλικία, στην επιστροφή του στην ιδιαίτερη πατρίδα, τη Σκιάθο, καταμεσής του Αιγαίου πελάγους.
Με φόντο την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, πονάει για τον ελληνισμό που παρακολουθεί σε όλη τη διαδρομή της ζωής του, να ξενιτεύεται κατά κύματα, κάτω από διαφορετικές ιστορικές και οικονομικές συνθήκες, κάθε φορά.
Καταξιωμένος πια, διεκδικεί με γνώση, αποφασιστικότητα και αγάπη, ό,τι ανήκει στη χώρα του, την Ελλάδα.

Αύγουστος 2014

Τι έγινε ξαφνικά και η ζωή μας ανατράπηκε;
Ποιοι έσβησαν το παιδικό μας χαμόγελο;
Οι λαοί;
Έρμαια των εντολών και των αποφάσεων των μεγάλων και ισχυρών, της γης!
Η τύχη των μικρών και των αδύναμων, πιόνια στα χέρια των ισχυρών.
Η ζωή και η ιστορία έπαιξε πάλι στα ζάρια, την τύχη των Ελλήνων Ποντίων.

Μάιος 2013

Τους έβλεπα συγκινημένη από το παράθυρο του γραφείου μου. Παιδιά, που μόλις ανοίγουν τα φτερά τους για το μεγάλο, πρώτο πέταγμα στη… ζωή! Εδώ, σκορπίζουν οι μαθητικές παρέες, εδώ, τελειώνει η περίοδος της άμεσης προστασίας από την οικογένεια, εδώ, ο καθένας θα αρχίσει να μετρά τις αντοχές του, εντασσόμενος στη σκληρή ζωή των… ενηλίκων, με όλα τα βάρη που κουβαλάει στην ψυχή του. Παιδιά που φεύγουν για το μεγάλο ταξίδι της ζωής! Ας είναι όλα… καλοτάξιδα!
Η ενδοσχολική βία, δεν είναι φαινόμενο σημερινό, αλλά υπάρχει από την πρώτη ίδρυση σχολείων στον κόσμο. Είναι φαινόμενο λυπηρό και απασχολεί πολύ τους εκπαιδευτικούς όλης της γης.
Αλλά, όσο η οικογένεια αναπαράγει βία, σωματική και λεκτική στο σπίτι, όσο η ψυχή των παιδιών κουρελιάζεται και λεηλατείται από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, τόσο οι εκδηλώσεις βίας, σε όλα τα σχολεία, πλούσια και φτωχά, θα συνεχίζουν να εμφανίζονται αμείλικτα!

Ενδοσχολική βία

Της Γιώτας Τσαρμποπούλου

(απόσπασμα από το βιβλίο της «Η Λυκειάρχης»

 Μου κατέβασαν τα παντελόνια…

Άνοιξε η πόρτα του γραφείου μου με ορμή!
Πρώτος μπήκε ο καθηγητής σε κατάσταση υστερίας! Είδα τα χέρια του να τρέμουν και τον λυπήθηκα. Μα τι επάγγελμα είναι αυτό που κάνουμε…; Απαιτεί ακόμα και ρόλο… παιδονόμου!
-Πάρτε τον και ρωτήστε τον μόνη σας, κυρία Λυκειάρχη!
Γύρισα προς τον μαθητή:
-Τι να ρωτήσω παιδί μου, τι συνέβη;
Ο μαθητής ήταν ο Θανάσης, καθημερινός επισκέπτης του γραφείου, με κόκκινα μάτια, αγριεμένο πρόσωπο, έτοιμος να σκοτώσει… όποιον έβλεπε μπροστά του!
-Να, κυρία, ο Καραμπλιάς, μου… κατέβασε τα παντελόνια μπροστά σε όλο το σχολείο, τώρα, στο  διάλειμμα! Τον είδε ο κύριος Νικολάου, τον φώναξε, αλλά… έφυγε, κι έτσι έφερε εμένα, να σας πω τι ακριβώς έγινε.

Κατέρρευσε ο Θανάσης, έβαλε τα κλάματα με λυγμούς! Είχε ένα φόβο στα μάτια!
-Γιατί πιστεύεις ότι το κάνει αυτό ο Καραμπλιάς, Θανάση, τον ρώτησα ήρεμα.
-Λεφτά, κυρία, μου παίρνει κάθε μέρα τα λεφτά! συνέχισε με αναφιλητά.
-Τι λεφτά έχεις εσύ αγόρι μου; ρώτησα.
-Το χαρτζιλίκι μου, κυρία! Δεν έχω να φάω!
-Γι αυτό σου κατέβασε το παντελόνι;
-Ναι, με εκβιάζει κυρία, κι αν έρθω να σας το πω, μετά το σχόλασμα θα με χτυπήσει, έξω από το σχολείο!
-Τι είπες; Θα σε χτυπήσει; ούρλιαξα.
-Ναι, είναι κάποια παιδιά που μας χτυπάνε, αν σας μιλήσουμε! Κάθε μέρα μας παίρνουν το χαρτζιλίκι στο διάλειμμα κι αν αρνηθούμε, μας κατεβάζουν τα παντελόνια, είπε σιγανά, απελπισμένος.
Πετάχτηκα επάνω αγριεμένη!
Πήγα αμέσως στο μικρόφωνο:«Προσοχή, προσοχή, όλοι οι μαθητές του σχολείου να συγκεντρωθούν στο χώρο του προαυλίου, όπως ακριβώς, στην πρωινή συγκέντρωση. Προσοχή, επαναλαμβάνω…»
Όλοι  δυσανασχέτησαν γιατί ήταν ώρα διαλείμματος, αλλά υπάκουσαν!
-Παρακαλώ συνάδελφοι να βγείτε όλοι, μα όλοι, έξω στη συγκέντρωση των μαθητών, έχουμε μια πολύ σοβαρή ανακοίνωση! είπα στο γραφείο των καθηγητών.   Άρχισα να μιλώ ιδιαίτερα ταραγμένη.
Φώναζα πολύ δυνατά:
-Ο κ. Νικολάου, είδε με τα μάτια του το μαθητή …να εκβιάζεται ασύστολα από το συμμαθητή του, Καραμπλιά! Να έρθει τώρα, εδώ μπροστά ο Καραμπλιάς, που θεωρεί απλό το να κατεβάζει το παντελόνι του συμμαθητή του, με σκοπό να του αποσπάσει το καθημερινό χαρτζιλίκι του…! είπα δείχνοντας το Θανάση, που είχε όψη φοβισμένου θηρίου,

Η ενδοσχολική βία, δεν είναι φαινόμενο σημερινό, αλλά υπάρχει από την πρώτη ίδρυση σχολείων στον κόσμο. Είναι φαινόμενο λυπηρό και απασχολεί πολύ τους εκπαιδευτικούς όλης της γης.Αλλά, όσο η οικογένεια αναπαράγει βία, σωματική και λεκτική στο σπίτι, όσο η ψυχή των παιδιών κουρελιάζεται και λεηλατείται από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, τόσο οι εκδηλώσεις βίας σε όλα τα σχολεία, πλούσια και φτωχά, θα συνεχίζουν να εμφανίζονται αμείλικτα!